Wanneer Aubrey (11) na een tragisch auto-ongeluk waarbij haar vader en zusje omkomen ook nog eens door haar moeder in de steek gelaten wordt, staat haar leven helemaal op zijn kop. Gelukkig komt haar oma haar halen en samen met haar goudvis Sammy begint ze een nieuw leven. Ze gaat naar een nieuwe school, maakt kennis met de gezellige buren en krijgt er een hele goede vriendin bij, Bridget. En hoewel de twee meisjes elkaar alles vertellen, slaagt Aubrey er niet in te praten over wat er gebeurd is. Schrijven kan ze wél. In lange brieven die niemand ooit leest, schrijft ze over haar verwarde gevoelens en gedachten. Het is een moeizaam verwerkingsproces, maar Aubrey staat er niet alleen voor. Haar oma geeft nooit op en houdt haar bezig met lijstjes van dingen die ze moet doen. Wanneer haar moeder na maanden eindelijk gevonden wordt, wil Aubrey eigenlijk niet meer naar huis.
Het geheel zit wat gekunsteld in elkaar. Het hoofdpersonage dat het verhaal in de ik-persoon vertelt, komt soms ouder over dan ze is en gedraagt zich op andere momenten dan weer erg kinderachtig. Haar emoties en vaak tegenstrijdige gevoelens zijn wel realistisch: gelatenheid (wanneer haar oma haar wegvoert van huis), hoop, verwarring, teleurstelling (wanneer haar moeder met Kerst niet komt opdagen), boosheid,... Er zijn hiaten in het verhaal dat soms van de hak op de tak springt. Zo is de relatie met het jongere zusje niet helemaal duidelijk en er zijn gebeurtenissen uit het verleden die maar half verteld worden. Een beetje lastig lezen en eigenlijk zat er meer in, in dit vaak schrijnende, pakkende en soms grappige, hoopvolle verhaal over rouwverwerking en verlatingsangst.