Kukeleku! Dat is Cantecleir. Nog voor de zon is hij al op. Van alle hanen kraait hij het eerst.
Dit verhaal is een speelse combinatie van een bewerkte theatertekst en speelse illustraties, die stuk voor stuk prachtige schilderwerkjes zijn in de mooiste kleuren. In afzonderlijke hoofdstukjes krijg je zicht op alle personages die het neerhof bevolken. Elke pagina is een verrassing  Met grote rode letters wordt aangekondigd hoe kwaad de dieren zijn op de dominante oproerkraaier die haan heet. Alleen de kippen leggen braaf hun ei. Maar wanneer een door een jager geplaagde fazant onder de veren van Cantecleir schuilt, wordt de boerderij een oase van rust. Cantecleir is zó verliefd dat hij met fazant in het bos gaat wonen en de liefde is zo sterk dat de haan de stilte van het bos respecteert. Maar op een mooie morgen kraait haan toch en hij zegt tegen zijn geliefde: "Ik moet kraaien, ik ben wat ik doe."' En  Cantecleir keert met droevig hart terug naar zijn kippen....en kraait uit volle borst!
Terecht heeft Ellen Vrijsen de Boekenpauw gekregen voor de illustraties. De dieren zijn sprekend getekend en vormen een perfecte combinatie met de tekst. De humor is nooit ver weg. De karakters van de dieren zijn met zoveel humor en verve (letterlijk en figuurlijk) weergegeven dat ze doen denken aan de dieren in de fabels van 'Lafontaine'. Ook zijn zijn er heel leuke verwijzingen in de tekst. Het boekje eindigt met de haan die zegt  "ik kraai dus ik besta." Een knipoog naar Descartes.
Een juweel van een verhaal waar je heel veel mee kan doen. Van voorlezen tot voordragen en vooral lachen.