Geloof niet alles wat je leest, zo zou je dit prentenboek in het kort kunnen samenvatten. Volgens de auteur zou het ook al helpen mocht elk boek prentjes hebben. Dat is voor Kleine Max zeker het geval. Hij leest in een boek een beschrijving van een dier: het is grijs, het heeft grote oren en een dunne staart. Max, de kleine olifant, vindt dat dit op zijn lijf geschreven is. Hij heeft hiermee ontdekt dat hij een muis is. Hij wurmt zich naar binnen in het huis van de muizen en stelt zich voor: “Hoi, ik ben de nieuwe muis!” Mimi muis heeft wat bedenkingen, maar uiteindelijk wordt Max toch liefdevol opgenomen in zijn nieuwe omgeving en familie. Af en toe is het wel moeilijk, vooral het eten vormt toch wel een probleem. Oma muis heeft ondertussen wat opzoekwerk gedaan en heeft op het internet gezien dat er muizen zijn die erg veel op Max lijken. Ze wonen heel ver weg, maar je kunt ze ook bezoeken in de dierentuin. Samen gaan ze op stap naar de dierentuin. Daar kan Max zijn ogen niet geloven. De andere olifanten - want dat zijn het - vragen aan Max of hij niet bij hen wil komen wonen. Dat aanbod slaat Max niet af. Ondertussen leest Mimi in het boek van Max en … ze ontdekt dat ze eigenlijk geen muis is, maar een olifant! Kleine Max kan het niet schelen: "Mimi, ook al ben jij geen muis zoals ik, ik blijf je beste vriend, hoor." Grappig prentenboek over onvoorwaardelijke vriendschap. Het open einde geeft het nog een extra dimensie: Mimi Muis maakt net hetzelfde mee, maar hier worden de diersoorten gewisseld. Het boek heeft grote, vrolijke illustraties met leuke details, die tot samen ontdekken uitnodigen. Zo zie je bijvoorbeeld dat de muizenfamilie alle wegwijzers in de dierentuin waar 'Olifanten' op staat overschildert en er 'Muizen' op zet!