Soms lees je van die verhalen waarin je gaandeweg volledig opgeslorpt wordt omwille van de vakkundig uitgedokterde plot, in combinatie met de nodige dosis spanning en fantasie. Maar wanneer je dan achteraf kort probeert uit te leggen waar het boek precies over gaat, heb je plots geen idee meer waar te beginnen. De volgende samenvatting lijkt dus ingewikkeld, en doet ongetwijfeld oneer aan het eigenlijke vernuft en de transparantie waarmee de auteur het eigenlijke verhaal in elkaar puzzelde.
Jacob en zijn grootvader hadden altijd al een bijzondere band. Helaas komt daar abrupt een einde aan wanneer opa plots op gewelddadige wijze omkomt. Toen Jacob klein was, vertelde zijn grootvader hem altijd verhalen over een weeshuis waar hij tijdens zijn jeugd, in volle oorlogstijd, was heengevlucht. Die verhalen werden steeds vergezeld van bizarre zwart-witfoto’s. Jacob was altijd vol bewondering voor die verhalen, maar nu hij bijna volwassen is en merkt hoe zijn grootvader langzaamaan mentaal achteruit gaat, gelooft hij ze niet meer.
Na de dood van opa is Jacob helemaal niet meer dezelfde. Hij wordt geplaagd door nachtmerries en moet ervoor in therapie. Na enkele sessies besluit hij dat praten hem niet zal helpen. Hij moet en zal het weeshuis uit opa’s verhalen terugvinden en hij trekt samen met zijn vader naar Wales.
Op een eilandje voor de kust ontdekt hij een ruïne met sporen die erop wijzen dat zijn grootvader misschien toch niet alles verzonnen heeft. Langs allerlei omwegen komt hij uiteindelijk terecht in het oorspronkelijke weeshuis, in een tijdlus die telkens de dag herbeleeft waarop het werd platgelegd door bommenwerpers. De kinderen van de foto’s blijken echt bestaan te hebben en blijken Jacobs grootvader allemaal te kennen. De jongen met de bijenzwerm, het zwevende meisje, … de foto’s waren geen gezichtsbedrog, deze kinderen bestaan en ze zijn echt bijzonder. Mevrouw Peregrine is degene die het weeshuis als een echte moederkloek leidt, vandaar ook haar naam in de titel.
Het hele verdere verhaal samenvatten zou een deel van de spanning wegnemen, maar toch nog dit: Jacob komt uiteindelijk terecht in een tweestrijd tussen verleden en heden en moet kiezen. Het verhaal heeft niet echt een open einde, maar lijkt toch niet helemaal afgerond.
Wat deze roman op zich eigenlijk nog specialer maakt, is het feit dat het rond een hoop bestaande zwart-witfoto’s geconstrueerd is, afkomstig uit verzamelingen. Een constructie die met gemak geforceerd kan lijken, maar in dit boek is dat geenszins het geval. De foto’s sluiten naadloos aan bij het verhaal; de kinderen of afbeeldingen die in het verhaal voorkomen worden op het juiste moment met de tekst gecombineerd. Mede dankzij deze foto’s lijkt het op zich zeer onwaarschijnlijke verhaal toch uit waargebeurde feiten te bestaan.
Ik denk niet dat ik het nog moet zeggen, maar toch: écht een aanrader. En ik hoop alvast op een vervolg!