In de familie van Cobi Aditi volgt elke oudste zoon zijn vader op als cartograaf. Voor een eventuele tweede zoon is er geen plaats, die moet het huis jong verlaten en wordt reiziger. Meisjes worden in het geslacht Aditi niet geboren. Tot Cobi dan toch, het eerste meisje in negen generaties. Wanneer Cobi veertien is, is er niets meer dat haar bindt aan het huis Aditi. De familieleuze “Alleen den wereld zelve is nog mooier dan de kaarten die wij maecken” prikkelt haar nieuwsgierigheid. Haar vader is vertrokken om kaarten te gaan tekenen voor de overheid, haar moeder draait rondjes in de toren. Bovendien dwingen Cobi’s voeten haar: ze tonen haar dagelijkse route in pigmentvlekken en zwellen en branden wanneer ze hier niet snel genoeg op ingaat. Haar voeten brengen haar op het pad van de jonge zwijgzame reiziger Per, die haar zonder vragen te stellen volgt langs grensmuren, tentenkampen vol vluchtelingen, haar vader in de stad en ook weer terug naar huis. Cobi ervaart dat kaarten niet altijd betrouwbaar zijn, zelfs niet wanneer ze door een Aditi getekend werden. En mensen nog veel minder. Vergezeld door de stemmen van haar voorouders, rekent Cobi onderweg ook af met haar verleden en de verpletterende familietraditie.
Een dergelijke verbeelding dwingt respect af. Heel ingenieus verweeft Hilde Van Cauteren een wereld vol hedendaags problematiek van grensmuren, vluchtelingenkampen en voedselbedelingen met een  achttiende- of negentiende-eeuws overkomend Italiaans ambacht van handgetekende en ingekleurde kaarten, en de rijkdom aan al dan niet giftige pigmenten die daar bij hoort. Het magisch-realistische element van de landkaartvoeten neem je daarbij moeiteloos als geloofwaardig aan. Daarnaast is dit een sterke coming of age-roman, die heel uitgebreid de tegenstrijdige gevoelens van een jong meisje tegenover haar ouders beschrijft, alsook tegenover andere personages rond haar en zichzelf. Enig minpunt is de veelvuldige herhaling, waardoor het ritme heel laag ligt. Dit schrikt sommige lezers mogelijk af, maar is misschien wel een noodzaak om een reis te beschrijven die voet per voet wordt afgelegd.