Ze zeiden altijd dat alles wel goed kwam. Alleen kwam het soms ook niet goed. (p. 123) Billy is een buitenbeentje en hoezeer Isa haar ook mag, openlijk uitkomen voor hun bijzondere vriendschap is nog iets anders. En zo komt het dat Isa bij de begrafenis van haar beste vriendin ergens midden tussen de mensen zit die Billy niet beter kennen dan ‘van ziens’. Isa wist dat Billy speciaal was, ze wist dat het leven van Billy niet te vergelijken was met haar eigen beschermde bestaan. Maar voor haar was Billy sterk, machtig en onkwetsbaar. Tot ze haar ouders hoort fluisteren in de keuken, tot de zwartomrande brief in de brievenbus valt … Billy heeft zelfmoord gepleegd. Billy’s zelfmoord komt voor de lezer totaal onverwacht, totaal onaangekondigd. Je wordt opgeslorpt door de intense vriendschap die tussen Isa en Billy ontstaat en je focust zozeer op het mooie aspect ervan dat de zelfmoord van Billy je raakt als een slag in het gezicht. Met een to-the-point taalgebruik vol onderliggende emoties schetst de schrijfster een ontroerend verhaal, waarbij je enkel een prachtig einde verwacht. Wel, het einde is prachtig, maar niet zoals je verwacht. Deze onverwachte wending maakt van dit boek wel geen typisch jeugdboek en juist daarom springt het er bovenuit. Daarom onderscheidt dit boek zich van andere jeugdboeken over een speciale vriendschap en wordt het naar een iets hoger niveau getild. Zeker een aanrader om te lezen.