De achterflap zegt in de gebalde stijl eigen aan Bart Moeyaert waar het in dit boek(-je) om gaat: zomer 1939, vijf vrouwen, twee jongens, een verloren broer en Dani Bennoni. Dit kleine boekje suggereert minstens het dubbele van wat het beschrijft. Oorlogsdreiging en een dorp op het Vlaamse platteland waar jongemannen opgeroepen worden voor het leger. Waar één opportunist, Dani Bennoni, erin slaagt thuis te blijven en zich verder met duistere zaakjes in te laten. En waar een jongen zijn grote broer mist en letterlijk in diens schoenen gaat staan om te leren voetballen. Vier vrouwen staan in een keuken en hebben het over vrouwenzaken en verliefdheden. Gevoelens en gedachten worden niet uitgelegd maar in één geste of een zin duidelijk gemaakt: \"We hebben afgesproken dat we niet gaan liegen. We gaan op tijd zwijgen, dat is wat anders.\" en \"Als je vertelt wat je denkt wat een ander denkt, dan lieg je niet.\" Of \"De één is de vonk, de ander is de brand, zo gaat het altijd tussen mensen.\" Boosheid wordt zo uitgedrukt: \"Ze begint met de snelste kaak van de wereld te kauwen.\" En nadenken: \"Hij knabbelt op een strootje, bijt er een stuk af, dat hij uitspuugt, en stopt de rest weer in zijn mond, alsof het een gedachte is waarmee hij nog niet klaar is.\" Pas op p. 74 in hoofdstuk 12 wordt een beetje duidelijk wat er zou kunnen gebeurd zijn en waarom de ik-figuur geld krijgt van Dani Bennoni. Dit suggestieve verhaal heeft een open einde. Soberheid is het waarmerk en de sterkte van Moeyaerts verhalen en dat is hier niet anders. Dit is dan ook weer een verhaal dat door volwassenen kan gesmaakt worden maar waarbij jongeren misschien een zetje nodig hebben om het te begrijjpen.