'De Hemel' is het laatste deel van een trilogie die begon bij 'De Schepping', waar alles nog te ontdekken viel. Dan volgde 'Het Paradijs' over de tussenfase van het leven. In dit laatste deel gaat het over berusting en wachten op einde, op "die ene onvoorspelbare dag". Zoals altijd liet de auteur zich inspireren door de muziek van Haydn, in dit geval 'Sieben letzten Worte'. De oude man in dit boek slaapt met de dood en het voelt zo vertrouwd als sliep hij met zijn eigen broer. Maar een vriend wordt de dood nooit. Daarvoor is hij iets te onbetrouwbaar, soms verdwijnt hij wekenlang terwijl hij wel in jouw gedachten blijft. Op een nacht uit de oude man zijn wens om nog een laatste keer naar zee te gaan. Hij maakt een afspraak met de dood maar de dood laat op zich wachten. De oude man wacht en zoekt naar het woord dat beter is dan goed en dat je gebruikt "als het niet beter kan". Maar hij maakt zich stilaan meer en meer ongerust: zou de dood afgeleid zijn door een of ander ongeluk? De man besluit alleen naar zee te gaan. Net als hij de gedachte aan de dood even lijkt los te laten, komt hij toch: "Ik werd overreden door een vrachtwagen van een firma die De Laet heette en verhuizingen verzorgde." Nog even lijkt hij door te leven en naar het strand te gaan en "daar ongeveer is de dood naast me komen liggen."
Grappig hoe de symboliek doorloopt in de naam De Laet en dan nog een verhuisfirma. Herkenbaar is ook de berusting die zicht op het einde van het leven met zich meebrengt. Het boek ontroert, de hele trilogie is een prachtig poëtisch geheel. De illustraties van Gerda Dendooven moeten niet onderdoen voor die van Wolf Erlbruch. De auteur en het Nederlands Blazers Ensemble zijn echt op elkaar ingespeeld. Op de begeleidende cd overstemt de muziek soms wel de stem van Bart Moeyaert.