De kast past – dit simpele rijmpje vormt de titel voor Mario De Koninck's nieuwste stripalbum. De vijfde al! In de reeks Familie De Koninck haalt de cartoonist, u misschien beter bekend onder de naam 'AAaRGg', zijn mosterd bij zijn eigen gezinnetje. Mario's vrouw Marleen en zijn dochters Jolien en Lena, intussen al wat gegroeid, bieden bakken inspiratie voor de korte situaties. Geen grotesk kattenkwaad of enorme avonturen, maar wel heel wat herkenbare momenten voor ouders met kinderen.

De strip is met andere woorden geen doorlopend verhaal, maar een aaneenschakeling van verschillende situaties: elke pagina toont één moment. Farse reacties van de dochters ("Wat is dat?" – "Dat is niet op"), of gewoon heel gekke bedenkingen ('Een vondelingenschuif is eigenlijk sluikstorten met baby's'), volgen elkaar in een snel tempo op. De cartooneske stijl is geen stylistische of esthetische hoogvlieger, maar werkt wel om de gekke situaties expressiever te maken. De humor is geestig, maar niet kolderiek, wat opnieuw past in de knusse gezinsomgeving.

Echter, de vraag die ik me bleef stellen was: is dit soort strips het juiste format om de humor in te brengen? Cartoons zijn immers een snel en vluchtig medium, die minder geslaagd werken wanneer ze gebundeld worden. Door ze na elkaar te plaatsen in een strip, zoek je als lezer meer samenhang of een verhaal, iets wat de verschillende deeltjes net niet hebben – per definitie wordt het dus iets wat niet bij elkaar past. De humor die net een kort 'glimlachmomentje' geeft wanneer in zijn 'normale habitat', wordt door het achter elkaar te zetten snel flauw en repetitief. Dat is een beetje jammer, maar voelt meer een probleem van het format, eerder dan gebrek aan talent van de schrijver/tekenaar.

Al bij al, geen flauwe feel good-familiemomenten, maar doodeerlijke en vooral herkenbaare situaties van een huisgezin: een zootje ongeregeld, met oneindig veel liefde en geduld.