Wat een prachtig samenspel tussen tekst en beeld is dit boek! Op de eerste bladzijde merken we meteen dat de sfeer in de klas goed zit. De gele achtergrond laat de dubbele pagina stralen. Over wie het boek gaat, Levi, zien we ook meteen. Hij is immers het enige kindje in kleur. Door met deze wissel tussen gekleurd en egaal te spelen, wordt onze aandacht tijdens het lezen ook op andere prenten gericht op de belangrijkste dingen.

De tekst op de eerste pagina is simpel, wat ervoor zorgt dat het ontspannen gevoel van dat moment in de verf komt te staan. Op de volgende pagina illustreren vlinders en konijntjes het luchtige, ontspannen gevoel nog wat meer. Levi houdt van het nieuwe liedje en dansje over het prinsesje. De tekeningen uit de klas, die je af en toe in het boek nog zeer expressief zal tegenkomen, lachen allemaal.

Wanneer de achtergrond van de dubbele pagina een paar bladzijden verder blauw wordt, weten we dat er iets aan de hand is. Door meerdere vragen te stellen en herhaling in de tekst krijgen we het verbijsterde gevoel van Levi mee wanneer de juf hem vraagt of hij prinsesje wil spelen. “Dat kan toch niet? Hij is toch een jongen?”

Edward van de Vendel gaat zeer expressief verder: “Levi kan nog maar één ding doen: wegrennen. De klas uit, naar buiten, het plein over, naar het huis naast de school, waar oma woont.” Oma vangt Levi liefdevol op en leert hem eerst dat zij nog steeds oma is als zij haar schmink en juwelen weghaalt. Daarna laat oma Levi langzaamaan zien dat hij nog steeds Levi blijft met haar oorbellen, haar ketting en haar lippenstift. Levi heeft het begrepen, de vlinders en de konijntjes zijn terug. Hij kan alles zijn wat hij wil ... omdat hij Levi is.

Dit boek rond het thema gender is nog steeds zeer actueel. Nog maar al te veel mensen vinden dat jongens ridder moeten zijn en meisjes prinsessen. Dat het ook anders kan, toont dit boek heel mooi aan.