Op een dag landt er midden in de vijver van de achtertuin van Benny- Bob en zijn vrouw Sjarrelise een putto, een bloot liefdesengeltje. Hij komt vanwege de liefde. Benny-Bob, een vadsige man, houdt van veel braadworsten op de barbecue. Sjarrelise houdt van een lijnrechte, keurige tuin. En hun zoontje Loei houdt van plagen en pesten en lekker veel eten. Hen moet de putto niet hebben. Maar hun dochtertje Tufje houdt van de hondjes van de buren, van overal bloemetjes en van de vrijheid. Zij is het die de putto zoekt. Hij neemt haar mee op zijn rug naar boven tussen de wolken, maar dat zint haar (nog) niet … Dit niet meteen vanzelfsprekende verhaal over de liefde versus het materiële, geeft zijn geheimen pas prijs na meerdere lezingen. Het contrast tussen beide is groot en zet je als lezer/kijker aan het denken. De groteske figuren zijn raak geschetst en het verloop van het verhaal met zijn herhalingen en zijn verrassende wendingen doet meer vermoeden dan er staat. De fijne humor maakt het geheel licht verteerbaar en nuanceert de moralistische toon. De taal is, passend bij de figuren, zowel uitbundig en platvloers als poëtisch en fijngevoelig. De prenten zijn ware pareltjes. De composities en de achtergronden versterken de karakters en hun motieven. Zoals de dikke lijven van zowel vader als zoon de ganse pagina vullen of het lijntjesmotief bij de moeder. Ook impressionant hoe de gezinsleden Tufje vermorzelen. De uitgekiende lay-out treft zijn doel: de typografie versterkt het verhaal en de manier waarop zowel de tekst als de prenten de pagina’s vullen (of niet) versterkt de sfeer. Een raak prentenboek over de liefde (en de dood) dat zowel volwassenen als (rijpere) kinderen zal aanspreken.