Al bij het bekijken van de cover van het boek heb je een Lewis Carroll-gevoel. Het Witte Konijn en de sfeer doen je meteen aan Alice in Wonderland denken. Dat gevoel wordt nog versterkt op de eerste pagina bij het begin van het verhaal, maar vervolgens krijgt het een heel andere wending. Je ziet een Alice die wat rebelleert en helemaal niet verward is door de omstandigheden rondom haar. Alice wil eigenlijk geen hoofdrol in het verhaal en laat dat ook zeer duidelijk blijken. Ze verkondigt zelfs dat dit alles maar ‘een stomme droom’ is. Vervolgens stapt ze als het ware uit het verhaal en gaat haar eigen weg. Ze krijgt van de Maartse Haas een drankje aangeboden en transformeert daardoor tot de Grijnzende Kat. Hierop volgt een hevige discussie met de Koningin. De rol van het Witte Konijn bestaat er in om te voorkomen dat Alice in de problemen geraakt, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan ...
Vanaf dit punt verwacht je dat je een geheel andere en eigen interpretatie krijgt van het bekende verhaal, maar jammer genoeg vervalt het geheel wat in losse flodders en scènes met net wat te weinig samenhang en betekenis. Waarom de auteur het verhaal herwerkte, blijft onduidelijk, vooral omdat je er geen echte boodschap of betekenis in kan vinden. Ook de chronologie van het oorspronkelijke verhaal wordt stevig door elkaar geschud zonder duidelijke reden. De verhaallijn is verwarrend, springt van de hak op de tak en wankelt regelmatig. Gelukkig zijn er nog enkele goede dialogen tussen Alice en het Witte Konijn, die het geheel toch nog wat kunnen opkrikken. De eyecatcher is het illustratiewerk van Sebastiaan Van Doninck, die het boekje dan toch nog een meerwaarde kunnen geven. Hij portretteert Alice als een zeer dominante figuur met een zeer groot hoofd en een opvallende expressie. Daartegenover staat het Witte Konijn, klein, opgejaagd en altijd in beweging. Dat vormt alvast een mooi contrast. De sfeer in de prenten zit wel goed. Op de bijhorende cd wordt het verhaal verteld door Johan De Paepe, die zeker weet te boeien. Evelien Bosmans neemt de stem van Alice voor haar rekening. Zij doet dit vooral heel theatraal, met veel uithalen en een te schelle stem. De muziek is van Edward Elgar door het orkest van deFilharmonie, onder leiding van Steven Verhaert. Deze drie ingrediënten – verhaal, illustraties en cd – worden niet echt gemixt als een goede cocktail. Het geheel blijft stroef en onsamenhangend. Jonge kinderen die het originele verhaal niet kennen, missen ook wat de typering van de figuurtjes en de sfeer.
Ergens zegt Alice: "Ik vind dit trouwens een ontzettend flauw einde voor een verhaal" en daarmee is eigenlijk alles gezegd ...